Leve de Koningin: Hoera!!

Over de rode loper lopen Bert en ik One on the Bund binnen.

In mijn op maat gemaakte middagjapon voel ik me feestelijk! We laten onze “Toegangs- en Voorleeskaart” zien, worden aangevinkt op de gastenlijst en begroet door een aantal mensen van de ambassade.

One on the Bund is nu een redelijk chique restaurant, maar was oorspronkelijk (1933) de plek waar immigranten en andere zeevaarders Singapore binnenkwamen. Tot 2006 vaarden hier toeristenbootjes af en aan naar de kleine eilanden in de omgeving. Het gebouw is in dezelfde stijl gelaten.

Opgewonden geroezemoes. Gespannen gezichten van de beveiliging. Ambassadepersoneel met rood-wit-blauwe tulpcorsage. Wij, leden van het NCA bestuur en onze mannen, staan gezellig bij de Netherlands Charity Association statafel. De hal is niet gebouwd met oog op akoestiek en als om kwart voor vier alle 350 genodigden aanwezig zijn, is het echt een Hollandse herrie van jewelste.

Dan worden we gevraagd allemaal in een rij buitenlangs het gebouw te lopen. Verschrikte gezichten: het kapsel in de wind, veel te heet in het donkere pak, loopt de make up niet uit! Maar het valt mee en vrolijk schuifelen we onder het afdak (met fannetjes), naar de zijdeur.
Mooi op tijd arriveren eerst politiemotoren, dan een aantal onbestemde witte auto’s, met ongetwijfeld heel belangrijke mensen. Uiteindelijk is dan toch het koninklijke vlaggetje in zicht. Voor ons buiten beeld (we staan met z’n allen aan de zijkant) stapt het Koninklijk bezoek en hun gevolg uit.
Verrassend snel zijn we weer binnen en leveren we onze kaart in bij de adjudant die hem met luide stem voorleest en staan we oog in oog met drie zo bekende mensen.
“Goedemiddag Majesteit" en tegen een statige Willem Alexander “goedemiddag Koninklijke Hoogheid” en nog eens tegen de prinses. Ik kijk om en zie dat het precies zo gaat met Bert en ook hij van alle drie een stevige handdruk krijgt.

Dan staan we (de bestuursleden van de NCA) om ons kleine tafeltje, beetje giechelig te wachten. Máxima in haar rode pakje met bijpassend hoedje valt onmiddellijk op, lang en slank en mooi staat zij al te praten met een aantal gelukkige ADBers aan een ander tafeltje. Wij worden door de ambassadeur voorgesteld aan de Majesteit en voorzitter Ineke vertelt kort en enthousiast over ons werk. Ook ik krijg persoonlijke aandacht. De koningin, die vlak naast mij staat, zegt lachend: “Dat is wel een hele verantwoording, mevrouw, om penningmeester te zijn!” Ook vraagt ze me benieuwd, hoe we zeker weten dat het geld van onze leden en donateurs goed terecht komt in Singapore. Ik antwoord haar, dat het best lastig is in het rijke Singapore de juiste doelen te vinden, maar dat we een aantal kleine organisaties steunen die extra hulp heel hard kunnen gebruiken, want geen overheidssteun krijgen. En we geregeld die organisaties bezoeken en zo in de gaten houden waar de donaties precies terecht komen. Ik kan nog uren praten over alle mensen en groepen die in nood of armoede leven, ja ook hier in Singapore. Maar doe dat niet. We willen allemaal even aan het woord over de fairs, workshops, tours die we organiseren, de Hollandse Produkten die we hierheen laten komen (“ ja, ik kan me voorstellen dat mensen hagelslag willen”). Ondertussen observeer ik van opzij onze Koningin, terwijl ze kordate vragen stelt en met een beetje schuin hoofd, heel licht wiebelig, luistert. Beetje zoals Bernard dat ook deed. Het valt me ook wel op dat ze van zo heel dichtbij, ouder is dan meestal op tv lijkt. En wat minder kleurig in haar gezicht, of komt dat door de bruinige hoed?
Of we verder nog iets doen voor de Nederlanders hier, is ook een vraag. En we antwoorden met een actueel voorbeeld: de Nederlandse mevrouw , die onderweg naar Nieuw Zeeland, hier in het ziekenhuis terecht is gekomen krijgt bezoek van bestuursleden of vrijwilligers van NCA. “Oh wat leuk” zegt Beatrix, “en bezoeken jullie ook gevangen?” Maar dat doen we niet, dat is een (politieke?) taak van de Ambassade.
Daarmee wordt het gesprek afgerond en loopt de Koningin door naar het volgende groepje, het bestuur van de Hollandse School.

Wij houden ons intussen in om niet in juichen uit te barsten: wat een belevenis was dat, en wat was de Koningin geïnteresseerd. We hebben de NCA op deze manier een beetje meer op de kaart kunnen zetten. En we vinden het heel mooi dat we door H.M. en de ambassade in Singapore belangrijk genoeg worden gevonden. Tussen al die zakenmensen van het bedrijfsleven staan wij er ook maar even. En we zijn er erg trots op.
De speech van de Ambassadeur gaat voornamelijk over de kracht van de bedrijven in Singapore en het belang van een goede samenwerking op bijvoorbeeld kennisniveau (het meereizende bedrijfsleven en de ministers) tussen onze beide landen. De Koningin dankt in haar afscheidswoord gelukkig ook ons, de Nederlanders in Singapore, die hun best doen om de mooie ideeën in praktijk te brengen tijdens het dagelijks werk en ons vaderland op positieve wijze aan de Singaporezen te presenteren.

Als groet wordt het Wilhelmus gezongen. We zijn met z’n allen erg enthousiast en zingen voor de muziek uit. Als het CD-orkest een paar tellen later door de luidspreker klinkt beginnen we uit volle borst opnieuw mee. Zo bijzonder om ons volkslied te zingen met de Hoogheden voor ons op het podium. En na het “Leve de Koningin” roept iedereen als uit één mond: Hoera , Hoera, Hoera!!

Nooit klonk dat zo oprecht als nu!!



PS even op de foto's klikken hieronder voor vergroting ;-)