WAT EEN JAAR!!

Bijna dagelijks krijg ik de laatste tijd emails van mijn weblog-lezers. Jullie maken je ongerust. Lief! Zo lang niets geschreven… hoe is het toch in Singapore?
Goed!! Zoals in Nederland, zo langzamerhand: voor je het weet heb je het druk en een behoorlijk dagelijks programma. Maar, mijn LOI cursus is klaar (geslaagd!) en nu tijd voor “waarbenjij.nu”. Nog altijd fietsend en zwemmend in het verre oosten, heerlijk! We beleven nog steeds te veel om op te noemen. Ik vertel:

Eind augustus gaan we naar Vietnam. Voordat Bert daar aan het werk moet, varen we samen in een Sampan over de Mekong Delta en lopen met gevaar voor leven tussen de miljoenen brommers van HoChiMinCity. Als we weer thuis zijn vieren we ons eerste jaar in Singapore. Onder het genot van een flesje bubbels bespreken we alle prachtige ervaringen. Wat voelen we ons rijk, om hier in Azië te wonen. En dan niet op de eerste plaats omdat we in een appartement-met-zwembad wonen, hoewel dat een luxe gevoel geeft en we baden erin. De schat aan (unieke) ervaringen is niet meer in één kist te bewaren…

We hebben ons Singapore rijbewijs nu op zak. Daarvoor hebben we nog wel even moeten zwoegen op de theorielessen. Gelukkig was het examen niet zo moeilijk. En hoort er geen praktijk rijexamen bij, poeh!
We hebben fijne mensen leren kennen, niet alleen Expats, maar ook veel Singaporeans. Natuurlijk ga ik nog iedere dinsdag naar mijn beste vrienden, de Downers. Wat een geweldige groep jonge mensen is dit toch!
Sinds april ben ik penningmeester en bewaak de schatkist van de Netherlands Charity Association, www.nca.org.sg . We organiseren van alles om zoveel mogelijk geld op te halen voor lokale Goede Doelen. Ja want die zijn er toch ook, zoals Breadline Group (zeg maar de Voedselbank), H.O.M.E. (opvanghuis voor mishandeld en onderdrukt (huis)personeel), Boys’ Town (hier worden ontspoorde jongens weer op de rails gezet). Met mijn collega-bestuursleden heb ik behalve veel werk ook heel veel lol. En het leuke is dat we het menselijke Singapore leren kennen. Naast Prada, L.V. en Marc Jacobs een verademing!!


Maar indrukwekkendst is wel het gezin van Rasol, een van Bert’s medewerkers die zo lang ziek was. Sinds januari komen we regelmatig bij hem op ziekenbezoek, als hij weer eens is opgenomen, in het Changi Hospital. Maar ook thuis. Hij woont met zijn vrouw Latifah en drie jonge zonen en haar moeder en vader in een appartement van een HDB (Housing & Develepment Board) woonblok. We willen ons op de achtergrond bewegen, maar vooral de vader schuift ons steeds naar voren en we zijn ontroerd als we merken hoe we uiteindelijk in deze familie worden opgenomen.
’s Morgens vroeg, zaterdag 14 augustus overlijdt Rasol en worden we rond 11 uur in zijn huis verwacht voor de ceremonie. Buiten bij de voordeur van de flat, op de galerij, staan naast een berg slippers en schoenen, de meeste mannelijke familie en vrienden. In de woonkamer, op de grond, zitten zeker 50 gesluierde vrouwen ‘gezellig’ te kletsen. Nadat we met Latifah bij Rasol hebben gekeken, die onder een batik doek op bed ligt opgebaard, gaat Bert de mannen de hand schudden. Ik ga schouder aan hoofddoek tussen de vrouwen op de grond zitten. Het is Ramadan, er wordt niet gegeten. En niets gedronken. Het fannetje doet zijn best, maar het blijft warm zo dicht op elkaar en in onze bedekkende kleding.
Nadat Rasol ritueel is gewassen, waarbij alleen een klein groepje mannen aanwezig mag zijn, wordt het lichaam in de woonkamer op de grond gelegd. Iedereen staat in een kring om Rasol heen. Latifah als een Maria geknield naast hem. De imam heeft het woord. Tenslotte wordt door de naaste familie bloemblaadjes en kamfer rond Rasol´s hoofd gestrooid en wordt hij gewikkeld in witte doeken.
De imam gaat voor in gebed. Wij vrouwen wachten in een slaapkamer, ik zie van om een hoekje hoe Bert door de knieën gaat.
Kranji (ook wel “Nirvana”) heet het gedeelte van Singapore waar de begraafplaatsen zijn. Chinees, Moslim, Militair. Het is 14 uur als, na een korte plechtigheid, Rasol met gezicht naar het westen, Mekka, in zijn graf ligt. Nog geen 12 uur na zijn overlijden….

Een paar weken later vieren we het Hari Raya Aidiladha, Suikerfeest, met de Osmans mee.
En zien we een groot deel van de familie weer, bij Latifah thuis. De heerlijke gerechten en zoete hapjes zijn door haar moeder gemaakt.


En als we eind september opnieuw op het binnenterrein van het Formule1-track staan te genieten van het spektakel, realiseren we ons op een oorverdovende manier dat we al ruim een jaar Expat zijn!!